Op 12 november 2024 ondernam ons team van LifeLine Ukraine een intensieve reis - opnieuw een bezoek aan onze partners en projecten in de grensregio's van Oost-Oekraïne. Terwijl de eerste sneeuw van het jaar op Kiev viel, vertrokken we met onze vrachtwagen volgeladen met cadeaus, apparatuur en een enorm antidronesysteem dat als een baken op het dak was gemonteerd. We stopten bij een WOG-tankstation ongeveer 70 km buiten de stad. We kochten koffie en hotdogs. Het was 7 uur 's ochtends. 

Gedurende meerdere dagen reisden we door uitgestrekte velden en door oorlog verscheurde steden. We zagen uiterwaarden omzoomd met berkenbomen onder loodkleurige luchten. We zagen kleren te drogen hangen in de gure novemberwind. We zagen controleposten, wachthuisjes, drakentanden en rijen vol half gegraven loopgraven. Maar het belangrijkste was dat we langs verschillende van onze projecten en partners gingen die voor ons de strijd en veerkracht van het Oekraïense volk belichamen.

  • Onderdak voor ontheemden in Koblevo. Koblevo, ooit een levendige badplaats aan de Zwarte Zee, biedt nu onderdak aan 300 ontheemden, waaronder kinderen. Hier zie je de ware kosten van oorlog - gezinnen ontheemd door bombardementen; een rouwende weduwnaar; een keuken gereduceerd tot slechts een vriezer voor ijsjes en een magnetron. Lifeline Oekraïne zorgt voor een maandelijks budget voor voedsel en levert humanitaire hulp aan het hostel en de nabijgelegen stad Mykolaiv in samenwerking met Mikhail Trofanyuk. Maar uiteindelijk zijn het natuurlijk de mensen zelf die het leefbaar maken. We doen gewoon wat we kunnen, dankzij jullie steun.
  • Het Mykolaiv Oncologieziekenhuis. In het Mykolaiv Oncologieziekenhuis vonden we toegewijde artsen en patiënten die volharden. Dimitri, een anesthesist in het ziekenhuis, begroette ons bij de ingang. Hij droeg een hagelwitte doktersjas met een pen en een agenda netjes in de borstzak. We overhandigden hem een laryngoscoop geschonken door Hôpital Wallon. De volgende dag verlieten we de stad in het vroege donker. Volgende halte: Kherson. 
  • Kraamafdeling in Kherson. In deze stad die geteisterd wordt door onophoudelijke raketaanvallen, bezochten we kraamafdeling nummer 1. Onze partner Viktoriya Hmilevska, verantwoordelijk voor alle gezondheidszorgfaciliteiten in de regio Kherson, liet ons de lopende renovaties zien van de röntgenkamer in een nieuw gebouwd ondergronds ziekenhuis. Kherson zit tegenwoordig vol met ondergrondse ziekenhuizen, om voor de hand liggende redenen. We stonden beschut in een gang en spraken met de beheerders. Vanaf vandaag, vertelden ze ons, zijn er nog maar 4000 kinderen over in Kherson, een vernietigende statistiek voor een stad die ooit driehonderdduizend inwoners telde. "Maar zolang er ook maar één kind geboren wordt in deze stad," zei onze Viktoriya vastbesloten, "zullen wij blijven." Ze begeleidde ons naar twee van de mobiele tandheelkundige klinieken, gedoneerd door Lifeline, dankzij de genereuze steun van IMC Chicago en DHIN Nederland. Een van de klinieken was zwaar beschadigd door het artillerievuur. We stonden er plechtig naar te kijken. Toen klonk er een knal in de verte en gingen we naar binnen voor koffie. 
  • Territoriale Diensten & Staatsreddingsdiensten in Sumy. Vanuit Kherson kwamen we rond het middaguur aan in Sumy. We hadden een ontmoeting met burgemeesters van verschillende districten en vertegenwoordigers van de territoriale diensten en de DSNS (de reddingsdienst van de Oekraïne). We luisterden naar hen. Ze vertelden ons dat ondanks meer dan 70 aanvallen per dag sinds de invasie vanuit Koersk, en ondanks verouderde apparatuur en beperkte budgetten, de DSNS dagelijks op meer dan 40 noodsituaties reageert - een duizelingwekkend aantal. Om 15.00 uur zaten we aan een lange tafel voor een lunchbanket van salades, vleeswaren en kazen. De burgemeesters van de provincie Sumy deelden hun verhalen met ons. Er werd geproost. Op ons. Op elkaar. Op de glorieuze doden. De geest van broederschap was zo sterk in die kamer dat je er met een mes in had kunnen snijden. Het leek wel een feest, alleen was er geen andere muziek dan de ritmische knallen van artillerievuur in de verte. 
  • Chernihiv. In Chernihiv ontmoetten we Tetiana Lebedeva, de directeur van het kinderziekenhuis. Daar zagen we de Lifeline Kennisbrug aan het werk. In dit initiatief delen artsen uit verschillende Nederlandse ziekenhuizen - Amsterdam UMC, Emma Kinderziekenhuis en Juliana Kinderziekenhuis - hun expertise met lokale artsen en vice versa in een ruimte die speciaal is ingericht voor dergelijke bijeenkomsten. Een ruimte die op ons initiatief is gerenoveerd en gefinancierd door USAID. Daarnaast houden we momenteel toezicht op een energie-efficiënte renovatie van het keukenblok, waar 350 jonge patiënten terecht kunnen. We hebben ook vier waterputten bezocht en geïnspecteerd die we gerepareerd hebben in de regio Chernihiv, om ervoor te zorgen dat de lokale gemeenschap kan beschikken over essentiële hulpbronnen. Ons bezoek was de moeite waard en we zullen blijven helpen met regelmatige zendingen humanitaire hulp. 

Er is geen denkbare manier om in een kort artikel weer te geven wat we allemaal hebben gezien en wat we allemaal hebben ontmoet tijdens onze reis naar Oost-Oekraïne. We bezochten natuurlijk ook de Patriotter Shelter in Zaporizhzhia, waar onze partners Inna en Svetlana, twee engelen op aarde, een schoon en goed onderhouden hostel beheren dat onderdak biedt aan 30 ontheemden, waaronder kinderen. Je kunt je het soort onbaatzuchtigheid dat in deze wereld bestaat niet voorstellen totdat je naar een plek gaat waar je het met eigen ogen kunt zien. De Patriot Shelter is zo'n plek. 

Nog zo'n plek is de Dzhunkivskyi boksschool in Irpin, die we bezochten na onze terugkeer in Kiev. Het was de dag van de officiële opening en verschillende gehandicapte veteranen waren er voor de gelegenheid, evenals Sergiy Konsyushokn, voorzitter van de Strongman Foundation Ukraine. Onze oprichter Jeroen Ketting ging vriendschappelijk sparren met de directeur van ons kantoor in Kiev, Oga Krasko. Daarna hield hij een toespraak. 

"Jullie zijn militairen," zei hij. "Dus ik zal het kort en duidelijk houden." 

En dat deed hij. Hij bedankte de veteranen in de zaal voor hun diensten, voor het beschermen van de Europese grens tegen tirannie en banditisme, en eindigde met een gebruikelijke en bekende call-and-response. 

"Glorie aan Oekraïne."

"Glorie aan de helden," antwoordden we. 

Door ons te verbinden met de harten en geesten van het Oekraïense volk, heeft deze reis opnieuw bevestigd waarom we doen wat we doen bij LifeLine Ukraine. De uitdagingen zijn enorm, maar de inzet ook. Deze gemeenschappen hebben niet de luxe om op te geven. Wij ook niet. Dankzij uw steun kunnen we doorgaan met het redden van Oekraïense levens.
Wilt u ook Oekraïense levens redden? Doneer hier.